Voor de laatste keer gedurende de oorlog werden de senior piloten en Wing commandanten bijeengeroepen in het groepshoofdkwartier. Dit keer ging de briefing van Harry Broadhurst over de oversteek van de Rijn genaamd operatie Varsity die over een paar dagen zou plaatsvinden. Tot in de finesses werden de verschillende taken van zijn Wing besproken, onder te verdelen in vijf hoofdtaken.

De eerste en meest belangrijkste taak van de gevechts Wing was het vrijhouden van het luchtruim van vijandelijke toestellen boven de drop- en landingszones. De met raketten uitgeruste Typhoons en lichte bommenwerpers zouden met de luchtafweer verdediging afrekenen, een weinig benijdenswaardige taak. Andere gevechtstoestellen moesten een escorte vormen voor de Amerikaanse en Britse transportvliegtuigen. De Typhoons moesten ook een hechte ondersteuning zijn voor de troepen die uitgerust waren met verbindingswagens. Als laatste zouden alle vijandelijke grond bewegingen in het gevechtsgebied voortdurend bestookt worden door inlichtingen operaties en bombardementen op geselecteerde verbindingscentra.

Het was een goed plan en we hadden het idee dat het niet kon mislukken. De dag voor operatie Varsity zagen we enkele Typhoons in actie. Komend vanuit Duitsland, na een gevechtsactie, kruisten we de Rijn snel en redelijk laag. Over de rivier kijkend bij Wesel zag ik drie paar vliegtuigen op enige afstand. Toen we naar ze toevlogen herkenden we de zes met raketten uitgeruste Typhoons snel. De Typhoons waren op een antiluchtafweer patrouille en gedurende een paar minuten bekeken we hun techniek. De onderlinge afstand tussen de drie secties was iets minder dan een kilometer toen de luchtafweer losbarste op het paar dat voorop vloog. Het tweede paar keek waar het afweervuur op de grond vandaan kwam en dook dan naar beneden voor een oppervlakkige raket aanval. Soms werd het tweede paar ook beschoten en dan kwam de laatste Typhoon sectie in actie. Na een aanval cirkelde de leider met zijn kleine luchtmacht terug om de schade op te nemen en dan werd de tocht voortgezet boven de Rijn. Deze piloten hadden een hoop lef, we bewonderden ze.

Toen het vanuit het oosten licht begon te worden stegen we op voor onze eerst Varsity missie. Toen de Merlin motor mijn Spitfire de lucht introk en de Canadezen achter me aan kwamen deed een lichtgordijn van de opkomende zon de laagvlakte onder me tevoorschijn komen. Aan de horizon, die zich aftekende langs de pastelkleurige achtergrond van het ochtendgloren, gaf een sluier van rook de plaats aan van het bezoek van het bommenwerper commando aan Wesel.

Tijdens onze tweede vlucht die dag vlogen we over de parallel stroom van transportvliegtuigen en zweefvliegtuigen toen ze de Rijn naderden. De Amerikaanse krijgsmacht was een stuk groter dan de onze en het duurde meer dan twee uur voor ze voorbij waren. Danny die naast me vloog kon de verleiding niet weerstaan te zingen: “Greycap, je kunt wel zien dat Uncle Sam aan de bal is vandaag!”

Helaas arriveerden de eerste Britse transport- en zweefvliegtuigen nog voor het voorgenomen uur nul bij de afwerpzone dus nog voor de Typhoons de luchtafweer hadden uitgeschakeld. Terwijl de bommenwerpers tussen de trage Dakota’s door zigzagden gingen ze door met een raketaanval, zelf nadat de eerste parachutes zich openden. We waren geschokt toen we een aantal vuurstoten zware luchtafweer zagen exploderen tussen de parachutisten terwijl ze hulpeloos naar beneden zakten. Afgezien van het niet uitschakelen van alle luchtafweer was operatie Varsity een volledig succes. Voor we de nacht ingingen hoorden we dat de situatie aan de overzijde van de Rijn geheel onder controle was. De laatste opdracht, die moest leiden tot een onvoorwaardelijke overgave in zes weken tijd, was goed van start gegaan.

Bovenstaande is een vertaling van blz 295/296 van Johnny Johnsons boek over Varsity en de Typhoon tactieken.